Rozporządzenie ministra spraw wewnetrznych i administracji, Podstawy Geodezji, Semestr 2

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
Dziennik Ustaw Nr 263
— 15395 —
Poz. 1572
1572
ROZPORZĄDZENIE MINISTRA SPRAW WEWNĘTRZNYCH I ADMINISTRACJI
1)
z dnia 9 listopada 2011 r.
w sprawie standardów technicznych wykonywania geodezyjnych pomiarów sytuacyjnych i wysokościowych
oraz opracowywania i przekazywania wyników tych pomiarów do państwowego zasobu geodezyjnego
i kartograficznego
Na podstawie art. 19 ust. 1 pkt 11 ustawy z dnia
17 maja 1989 r. — Prawo geodezyjne i kartograficzne
(Dz. U. z 2010 r. Nr 193, poz. 1287) zarządza się, co na-
stępuje:
6) danych obserwacyjnych — rozumie się przez to
wyniki pomiarów: kierunków, kątów, długości,
różnic wysokości oraz przestrzennych wektorów
wyznaczanych technikami, o których mowa
w pkt 18—21, wolne od błędów grubych lub omy-
łek oraz błędów systematycznych;
Rozdział 1
Przepisy ogólne
7) geodezyjnym pomiarze terenowym — rozumie się
przez to geodezyjny pomiar sytuacyjny lub wyso-
kościowy wykonywany bezpośrednio w terenie;
§ 1. Rozporządzenie określa standardy techniczne:
1) wykonywania geodezyjnych pomiarów sytuacyj-
nych i wysokościowych,
2) opracowywania i przekazywania wyników geode-
zyjnych pomiarów sytuacyjnych i wysokościo-
wych do państwowego zasobu geodezyjnego
i kartograficznego, zwanego dalej „PZGiK”
— na potrzeby: ewidencji gruntów i budynków, geo-
dezyjnej ewidencji sieci uzbrojenia terenu, podzia-
łów nieruchomości, postępowań sądowych i admini-
stracyjnych, zagospodarowania przestrzennego, bu-
downictwa, w tym geodezyjnej obsługi inwestycji
budowlanych.
8) geodezyjnym pomiarze fotogrametrycznym — ro-
zumie się przez to geodezyjny pomiar sytuacyjny
lub wysokościowy wykonywany na modelu tere-
nu utworzonym z przetworzonych zdjęć lotniczych
lub satelitarnych;
9) geodezyjnym pomiarze kartometrycznym — rozu-
mie się przez to geodezyjny pomiar sytuacyjny
wykonywany na mapie analogowej lub jej skali-
browanym zobrazowaniu cyfrowym oraz na orto-
fotomapie;
10) geodezyjnym pomiarze sytuacyjnym — rozumie
się przez to identyfikację i określenie położenia
geometrycznych środków obiektów punktowych,
punktów załamań osi obiektów liniowych oraz
punktów załamań obrysów obiektów powierzch-
niowych, w sposób umożliwiający wyznaczenie
współrzędnych tych punktów w obowiązującym
układzie współrzędnych płaskich prostokątnych
oraz ustalenie kształtu i rodzaju obiektów;
§ 2. Ilekroć w rozporządzeniu jest mowa o:
1) ustawie — rozumie się przez to ustawę z dnia
17 maja 1989 r. — Prawo geodezyjne i kartogra-
ficzne;
2) atrybucie — rozumie się przez to właściwość
obiektu świata rzeczywistego, która wyróżnia ten
obiekt spośród innych obiektów, posiadającą swo-
ją nazwę oraz wartość należącą do określonej
dziedziny tego atrybutu;
3) błędzie średnim położenia punktu — rozumie się
przez to pierwiastek z sumy kwadratów błędów
średnich współrzędnych płaskich prostokątnych,
przy założeniu normalnego rozkładu błędów poło-
żenia punktów o prawdopodobieństwie nie mniej-
szym niż 0,68;
4) błędzie średnim pomiaru — rozumie się przez to
miarę dokładności wyniku pomiaru, przy założe-
niu normalnego rozkładu błędów obserwacji —
o prawdopodobieństwie nie mniejszym niż 0,68;
5) ciągu poligonowym — rozumie się przez to zbiór
punktów pomiarowej osnowy sytuacyjnej połą-
czonych odcinkami, w którym mierzone są wszyst-
kie długości boków oraz kąty wierzchołkowe, sta-
nowiący szczególny rodzaj sieci kątowo-liniowej;
11) geodezyjnym pomiarze wysokościowym — rozu-
mie się przez to pomiar różnic wysokości między
punktami obiektów, umożliwiających określenie
wysokości punktów lub pomiar wysokości punk-
tów w układzie wysokościowym państwowego
systemu odniesień przestrzennych;
12) kalibracji — rozumie się przez to dostosowanie
metodą matematycznej transformacji cyfrowego
obrazu rastrowego mapy analogowej do układu
współrzędnych prostokątnych płaskich;
13) metodzie wcięć kątowych, liniowych albo kątowo-
-liniowych — rozumie się przez to metodę wyzna-
czania położenia punktów opartą na geometrii
trójkąta, w którym wyznaczany punkt jest jego
wierzchołkiem; metoda polega na pomiarze odpo-
wiednio kątów, długości lub jednocześnie kątów
i długości;
1)
Minister Spraw Wewnętrznych i Administracji kieruje dzia-
łem administracji rządowej — administracja publiczna, na
podstawie § 1 ust. 2 pkt 1 rozporządzenia Prezesa Rady
Ministrów z dnia 16 listopada 2007 r. w sprawie szczegóło-
wego zakresu działania Ministra Spraw Wewnętrznych
i Administracji (Dz. U. Nr 216, poz. 1604).
14) niwelacji geometrycznej — rozumie się przez to
pomiar różnic wysokości punktów na podstawie
pomiaru położenia poziomej osi celowej niwelato-
ra na pionowo ustawionych na tych punktach ła-
tach niwelacyjnych;
Dziennik Ustaw Nr 263
— 15396 —
Poz. 1572
15) niwelacji trygonometrycznej — rozumie się przez
to pomiar różnic wysokości punktów wykonywany
na podstawie pomierzonych odległości pozio-
mych oraz kątów pionowych;
lub na stanowisku stacjonarnym, emitującym i od-
bierającym impulsy laserowe odbite od tego
obiektu, z jednoczesnym wyznaczaniem współ-
rzędnych przestrzennych (X, Y, Z), określających
położenie tego urządzenia w przestrzeni, oraz kie-
runku promienia laserowego w momencie wysła-
nia impulsu;
16) niwelacji satelitarnej — rozumie się przez to po-
miar różnic wysokości punktów wykonywany me-
todą precyzyjnego pozycjonowania przy pomocy
globalnego systemu nawigacji satelitarnej;
24) tyczeniu — rozumie się przez to zespół czynności
pomiarowych (geodezyjnych) mających na celu
wskazanie w terenie lub na realizowanym obiekcie
budowlanym punktów o założonym położeniu
w przyjętym układzie odniesienia oraz oznaczenie
tych punktów w sposób trwały lub tymczasowy.
17) pikiecie — rozumie się przez to punkt terenowy,
którego położenie określone jest przez współrzęd-
ne prostokątne płaskie i wysokość w państwowym
systemie odniesień przestrzennych;
18) pomiarowej technice statycznej — rozumie się
przez to pomiary o najwyższej dokładności, wyko-
nywane zestawem kilku odbiorników satelitar-
nych, które pozostają nieruchome w ciągu jednej
lub wielu sesji obserwacyjnych i zapewniające da-
ne obserwacyjne do przetworzenia po zakończe-
niu prac (postprocessing);
Rozdział 2
Ogólne standardy techniczne wykonywania
geodezyjnych pomiarów sytuacyjnych
i wysokościowych
§ 3. 1. Przy wykonywaniu geodezyjnych pomiarów
sytuacyjnych wyniki pomiarów długości oraz współ-
rzędne prostokątne płaskie wyraża się w metrach
z precyzją do 0,01 m.
19) pomiarowej technice szybkiej statycznej — rozu-
mie się przez to odmianę pomiarów techniką sta-
tyczną, dla których skrócony zostaje czas pomiaru
na wyznaczanym punkcie do 5—20 minut; pomiar
techniką szybką statyczną polega na wyznaczaniu
wektorów między odbiornikami, ustawionymi na
co najmniej dwóch punktach bazowych, groma-
dzącymi dane w trakcie wielogodzinnych sesji po-
miarowych, a poszczególnymi punktami obserwo-
wanymi w trakcie krótkich sesji pomiarowych;
2. W przypadku geodezyjnych pomiarów, o któ-
rych mowa w § 50—61, wykonywanych z dokładnoś-
cią wyższą niż 0,01 m, wyniki tych pomiarów wyraża
się w metrach z precyzją do 0,001 m.
3. Wyniki pomiaru wysokościowego wyraża się
w metrach z precyzją do 0,1 m, 0,01 m lub 0,001 m
w zależności od dokładności wykonywanego pomia-
ru.
20) pomiarowej technice kinematycznej RTK — rozu-
mie się przez to pomiar wykonywany przy użyciu
zestawu pomiarowego, złożonego z odbiornika
stacjonarnego, stanowiącego stację referencyjną,
oraz jednego lub większej liczby odbiorników ru-
chomych, które mają zapewnioną bezpośrednią
łączność z odbiornikiem stacjonarnym, względem
którego jest wyznaczana w czasie rzeczywistym
pozycja odbiorników ruchomych, na podstawie
danych obserwacyjnych lub poprawek do danych
obserwacyjnych przesyłanych ze stacji referencyj-
nej do tych odbiorników;
4. Wyniki pomiaru kierunków i kątów związane
z geodezyjnymi pomiarami sytuacyjnymi i wysokoś-
ciowymi wyraża się w gradach, z precyzją do 0,0001
g
.
§ 4. 1. Geodezyjne pomiary sytuacyjne i wysokoś-
ciowe wykonuje się w oparciu o punkty poziomej
i wysokościowej osnowy geodezyjnej.
2. W przypadku gdy gęstość punktów osnów geo-
dezyjnych jest niewystarczająca do wykonania geode-
zyjnego pomiaru sytuacyjnego lub wysokościowego,
osnowy te uzupełnia się punktami osnów pomiaro-
wych.
21) pomiarowej technice kinematycznej RTN — rozu-
mie się przez to pomiar wykonywany przy użyciu
odbiorników stacjonarnych, stanowiących sieć
stacji referencyjnych, oraz jednego lub większej
liczby odbiorników ruchomych, które mają zapew-
nioną bezpośrednią łączność ze stacjami referen-
cyjnymi, względem których jest wyznaczana
w czasie rzeczywistym pozycja odbiorników ru-
chomych, na podstawie danych obserwacyjnych
lub poprawek do danych obserwacyjnych przesy-
łanych ze stacji referencyjnej do tych odbiorników
za pośrednictwem ośrodka obliczeniowego;
3. Przy wykonywaniu geodezyjnych pomiarów sy-
tuacyjnych i wysokościowych związanych z obsługą
inwestycji budowlanych, o których mowa w § 50—61,
może być stosowana osnowa realizacyjna dostosowa-
na, pod względem konstrukcji geometrycznej oraz do-
kładności położenia jej punktów, do charakteru inwe-
stycji oraz wymagań określonych w dokumentacji bu-
dowy.
22) sieci modularnej — rozumie się przez to zbiór wza-
jemnie powiązanych modułów, będących odręb-
nymi konstrukcjami geometrycznymi;
§ 5. 1. Geodezyjne pomiary sytuacyjne wykonywa-
ne są jako:
23) skaningu laserowym — rozumie się przez to meto-
dę obrazowania powierzchni terenu, polegającą
na pomiarze odległości między obiektem objętym
pomiarem a urządzeniem (skanerem), zainstalo-
wanym na statku powietrznym, na samochodzie
1) geodezyjne pomiary terenowe;
2) geodezyjne pomiary fotogrametryczne;
3) geodezyjne pomiary kartometryczne.
Dziennik Ustaw Nr 263
— 15397 —
Poz. 1572
2. Geodezyjne pomiary wysokościowe wykonywa-
ne są jako:
§ 9. Przy wykonywaniu geodezyjnych pomiarów
sytuacyjnych i wysokościowych metodą precyzyjnego
pozycjonowania przy pomocy GNSS stosuje się po-
miarowe techniki zapewniające wyznaczenie położe-
nia szczegółów terenowych z dokładnością określoną
w § 29 ust. 1 oraz w § 36 ust. 1 i 2, w szczególności:
1) geodezyjne pomiary terenowe;
2) geodezyjne pomiary fotogrametryczne.
§ 6. 1. Przy wykonywaniu geodezyjnych pomiarów
sytuacyjnych i wysokościowych wykorzystuje się ma-
teriały PZGiK, jeżeli wyniki analizy tych materiałów,
przeprowadzone przez wykonawcę prac geodezyjnych
i kartograficznych, zwanego dalej „wykonawcą”, pod
względem dokładności, aktualności i kompletności,
wskazują na ich przydatność do wykonania pomia-
rów.
1) technikę statyczną;
2) technikę szybką statyczną;
3) technikę kinematyczną RTK lub RTN.
§ 10. Do wykonywania pomiarów metodą precy-
zyjnego pozycjonowania przy pomocy GNSS wyko-
rzystuje się system ASG-EUPOS oraz inne systemy
stacji referencyjnych, jeżeli dane określające położe-
nie tych stacji włączone zostały do PZGiK, a serwisy
tych systemów zapewniają osiągnięcie dokładności
położenia szczegółów terenowych z dokładnością
określoną w § 29 ust. 1 oraz w § 36 ust. 1 i 2.
2. Specyfikację modelu pojęciowego geodezyj-
nych pomiarów sytuacyjnych i wysokościowych
określa załącznik do rozporządzenia.
§ 7. 1. Geodezyjne pomiary sytuacyjne i wysokoś-
ciowe poprzedza się wywiadem terenowym, mającym
na celu:
§ 11. Przed rozpoczęciem i po zakończeniu sesji
pomiarowej metodą precyzyjnego pozycjonowania
przy pomocy GNSS ustala się wysokość anteny od-
biornika z dokładnością do 0,01 m.
1) identyfikację w terenie punktów osnowy geo-
dezyjnej oraz znaków granicznych;
2) porównanie treści materiałów PZGiK ze stanem
faktycznym;
§ 12. 1. Przed rozpoczęciem lub w trakcie każdej
sesji pomiarowymi technikami kinematycznymi RTK
oraz RTN wykonuje się pomiar kontrolny na co naj-
mniej dwóch punktach poziomej osnowy geodezyj-
nej, zlokalizowanych w odległości nie większej niż
5 km od punktów będących przedmiotem pomiaru.
3) pozyskanie informacji o terenie, który ma być ob-
jęty pomiarem, mających znaczenie dla zakresu
planowanych prac geodezyjnych.
2. Wyniki wywiadu terenowego uwidacznia się ko-
lorem czerwonym na kopii mapy zasadniczej lub ewi-
dencyjnej.
2. Odchyłka liniowa ustalona na podstawie pomia-
ru kontrolnego nie może przekraczać:
1) w odniesieniu do współrzędnych prostokątnych
płaskich — 0,12 m (dx, dy
)
0,12 m);
3. Informacje dotyczące nazw miejscowości
i obiektów fizjograficznych oraz dane adresowe za-
warte w dokumentacji sporządzonej w wyniku geode-
zyjnych pomiarów sytuacyjnych i wysokościowych
muszą być zgodne z danymi zawartymi w:
2) w odniesieniu do wysokości — 0,09 m (dh
)
0,09 m).
§ 13. 1. Przy wykonywaniu geodezyjnych pomia-
rów sytuacyjnych i wysokościowych pomiarowymi
technikami statyczną oraz szybką statyczną przebieg
czynności pomiarowych utrwala się w dzienniku po-
miarowym.
1) państwowym rejestrze nazw geograficznych;
2) ewidencji miejscowości, ulic i adresów.
4. Oznaczenia obiektów uwidacznianych w doku-
mentacji sporządzonej w wyniku geodezyjnych po-
miarów sytuacyjnych i wysokościowych muszą być
zgodne z oznaczeniami tych obiektów w bazach da-
nych, o których mowa w art. 4 ust. 1a pkt 1—6 i 10
oraz ust. 1b ustawy, lub nawiązywać do tych ozna-
czeń.
2. W dzienniku pomiarowym umieszcza się nastę-
pujące informacje:
1) numer punktu pomiarowego;
2) datę wykonania sesji pomiarowej na punkcie;
3) czas GMT i czas lokalny rozpoczęcia i zakończenia
sesji pomiarowej;
§ 8. Geodezyjne pomiary sytuacyjne i wysokościo-
we mogą być wykonywane metodą precyzyjnego po-
zycjonowania, przy pomocy globalnego systemu na-
wigacji satelitarnej, zwanego dalej „GNSS”, jeżeli:
4) typ anteny i odbiornika GNSS użytego w sesji po-
miarowej;
5) wyniki pomiarów wysokości anteny;
1) zapewniony jest bezpośredni odbiór sygnałów
emitowanych przez satelity;
6) imię i nazwisko osoby wykonującej sesję pomiaro-
wą.
2) sygnały emitowane przez satelity nie są zakłócane
przez urządzenia emitujące fale elektromagnetycz-
ne, w szczególności: nadajniki i przekaźniki radio-
we i telewizyjne, linie energetyczne, stacje telefo-
nii cyfrowej.
§ 14. Do obliczenia wartości błędu średniego poło-
żenia punktu, wyznaczonego na podstawie danych
obserwacyjnych, wykorzystuje się matematyczne pra-
wo Gaussa przenoszenia się błędów.
Dziennik Ustaw Nr 263
— 15398 —
Poz. 1572
§ 15. Przy wykonywaniu geodezyjnych pomiarów
sytuacyjnych i wysokościowych dopuszcza się stoso-
wanie metod, technologii i technik pomiarowych in-
nych niż określone przepisami rozporządzenia, jeżeli
te metody, technologie i techniki zapewnią uzyskanie
danych obserwacyjnych z wymaganą dokładnością,
a jednocześnie wykonawca przedstawi w sprawozda-
niu technicznym opis tych metod, technologii i tech-
nik wraz z matematyczną analizą dokładności danych
obserwacyjnych.
4) wykonanie pomiarów:
a) liniowych ze średnim błędem pomiaru odległo-
ści
m
d
)
0,01 m + 0,01 m/km,
b) kątowych ze średnim błędem pomiaru kąta
m
k

)
0,0030
g
,
c) wektorów przestrzennych technikami, o których
mowa w § 2 pkt 18—21.
§ 18. 1. Dane obserwacyjne dotyczące osnowy po-
miarowej wyrównuje się metodą najmniejszych kwa-
dratów w układzie sieci jednorzędowej.
Rozdział 3
Standardy techniczne zakładania osnów
pomiarowych
2. Miarą dokładności założonej osnowy pomiaro-
wej są błędy średnie położenia wyznaczanych punk-
tów, przy założeniu bezbłędności punktów nawiąza-
nia.
§ 16. 1. Osnowy pomiarowe zakłada się w postaci:
1) pomiarowej osnowy sytuacyjnej;
§ 19. 1. Punkty pomiarowej osnowy sytuacyjnej,
o ile nie stanowią trwałych, jednoznacznych elemen-
tów sytuacyjnych, markuje się na gruncie w sposób
zapewniający jednoznaczne oznaczenie tych punktów
w terenie, jeżeli jest to niezbędne do wykonywania
pomiarów.
2) pomiarowej osnowy wysokościowej;
3) pomiarowej osnowy sytuacyjno-wysokościowej
(dwufunkcyjnej).
2. Średni błąd położenia punktów pomiarowej
osnowy sytuacyjnej nie może być większy niż 0,10 m
względem najbliższych punktów poziomej osnowy
geodezyjnej.
2. Do markowania można użyć w szczególności:
pali drewnianych, rurek metalowych lub ceramicz-
nych, bolców, trzpieni metalowych, znaków z tworzyw
sztucznych oraz znaków wyrytych lub namalowanych.
3. Średni błąd położenia punktów pomiarowej
osnowy wysokościowej nie może być większy niż
0,05 m względem najbliższych punktów wysokościo-
wej osnowy geodezyjnej.
3. Przy wykonywaniu geodezyjnych pomiarów sy-
tuacyjnych, których rezultaty wykorzystywane będą
w rozpoczętym lub przewidywanym procesie inwesty-
cyjnym albo do przekształcenia struktury własnościo-
wej, punkty pomiarowej osnowy sytuacyjnej, o ile nie
stanowią trwałych, jednoznacznych elementów sytua-
cyjnych, podlegają stabilizacji w sposób zapewniający
jednoznaczne ich oznaczenie w terenie w okresie tych
przedsięwzięć.
4. Błąd średni wysokości punktów pomiarowej
osnowy wysokościowej wykorzystywanej do określe-
nia wysokości szczegółów terenowych, o których mo-
wa w § 35 ust. 2 pkt 2 lit. a i b, nie może być większy
niż 0,02 m.
4. Do stabilizacji można użyć: znaków z kamienia,
betonu lub tworzyw sztucznych, a w przypadku na-
wierzchni utwardzonych — bolców, trzpieni lub prę-
tów, o długości zapewniającej trwałość stabilizacji.
§ 17. 1. Pomiarową osnowę sytuacyjną wyznacza
się w nawiązaniu do poziomej osnowy geodezyjnej
w postaci:
1) sieci kątowo-liniowych;
5. Informacje o położeniu i sposobie stabilizacji
punktów pomiarowej osnowy sytuacyjnej, o których
mowa w ust. 3, przedstawia się na opisach topogra-
ficznych, umożliwiających odszukanie i zidentyfikowa-
nie tych punktów.
2) sieci punktów wyznaczonych metodą precyzyjne-
go pozycjonowania przy pomocy GNSS;
3) wybranych i wzajemnie powiązanych ze sobą
punktów terenu, w sposób zapewniający widocz-
ność z każdego z tych punktów na co najmniej
dwa punkty sąsiednie, których położenie określo-
no metodami pomiarów fotogrametrycznych;
§ 20. 1. Sieć kątowo-liniową zakłada się jako kon-
strukcję geometryczną, w której położenie wyznacza-
nych punktów osnowy określa się na podstawie ob-
serwacji kątowych i liniowych, w szczególności w po-
staci ciągów poligonowych lub zbioru punktów wy-
znaczonych metodami wcięć: kątowych, liniowych,
kątowo-liniowych.
4) sieci modularnych.
2. Przy zakładaniu pomiarowych osnów sytuacyj-
nych należy zapewnić:
2. Sieć kątowo-liniową nawiązuje się do poziomej
osnowy geodezyjnej w sposób zapewniający orienta-
cję przestrzenną sieci z co najmniej dwóch niezależ-
nych kierunków określonych przez niezależne pary
punktów nawiązania.
1) wielopunktowe nawiązanie do punktów poziomej
osnowy geodezyjnej;
2) co najmniej dwukrotny pomiar każdego mierzone-
go elementu;
3. Długość ciągu poligonowego nie powinna prze-
kraczać 3000 m.
3) wykonanie obserwacji nadliczbowych;
Dziennik Ustaw Nr 263
— 15399 —
Poz. 1572
4. W przypadku braku możliwości nawiązania
dwustronnego dopuszcza się zakładanie ciągów poli-
gonowych jednostronnie nawiązanych, zwanych dalej
„ciągami wiszącymi”, składających się z nie więcej niż
dwóch boków.
2) punkty pomiarowej osnowy sytuacyjnej;
3) trwałe szczegóły terenowe, których położenie zo-
stało określone z dokładnością właściwą dla szcze-
gółów terenowych I grupy, o których mowa w § 28
ust. 3 pkt 1.
5. Pomiar elementów ciągu wiszącego podlega
weryfikacji w drodze pomiaru, wykonanego z ostat-
niego punktu tego ciągu, co najmniej jednego szcze-
gółu terenowego I grupy o znanych współrzędnych.
§ 25. 1. Pomiar metodą niwelacji geometrycznej
wykonuje się na każdym stanowisku dwukrotnie ze
zmianą wysokości osi celowej według schematu:
wstecz, w przód — zmiana wysokości — w przód,
wstecz. Różnica między wynikami tych pomiarów nie
może przekroczyć 0,004 m.
6. Ciągi poligonowe mogą być zakładane jako sieci
z punktami węzłowymi.
§ 21. 1. Pomiar punktów osnowy pomiarowej me-
todą fotogrametryczną wykonuje się na modelu tere-
nu utworzonym ze zdjęć lotniczych, dla których ele-
menty orientacji zostały wyznaczone w procesie aero-
triangulacji, o której mowa w przepisach wydanych na
podstawie art. 19 ust. 1 pkt 10 ustawy.
2. Różnica między sumą przewyższeń w kierunku
głównym a sumą przewyższeń w kierunku powrot-
nym (
b
) jest wyrażana w metrach i nie może być więk-
sza niż wartość określona według wzoru:
b
)
0,04
3
L
,
w którym
L
oznacza długość ciągu osnowy pomiaro-
wej w km.
2. Pomiarem fotogrametrycznym obejmuje się te
punkty osnowy pomiarowej, których identyfikacja na
zdjęciu lotniczym jest jednoznaczna.
3. Przy pomiarze metodą niwelacji geometrycznej
stanowiska instrumentu sytuuje się w przybliżeniu
w połowie odległości między mierzonymi punktami,
z zachowaniem warunku, że odległość między instru-
mentem a mierzonym punktem, zwana dalej „długoś-
cią celowej”, nie przekracza 50 m.
3. Błędy średnie położenia wyrównanych punktów
osnowy pomiarowej, wyznaczonych w procesie aero-
triangulacji, nie mogą przekroczyć 0,10 m względem
punktów nawiązania.
4. Błąd średni pomiaru różnic wysokości metodą
niwelacji geometrycznej ze środka nie może być więk-
szy niż 20 mm/km (
m
6
H
)
20 mm/km).
§ 22. 1. Dokładność kątowych i liniowych danych
obserwacyjnych, wykorzystanych do tworzenia mo-
dułów sieci modularnej, nie może być mniejsza niż
dokładność określona w § 16 ust. 2 oraz w § 17
ust. 2 pkt 4.
§ 26. 1. Niwelację trygonometryczną wykonuje się
za pomocą narzędzi pomiarowych zapewniających:
1) pomiar odległości z błędem średnim
m
d
)
0,01m;
2) pomiar kąta pionowego z
2. W sieci modularnej podlegają pomiarowi:
błędem średnim
1) punkty nawiązania będące punktami poziomej
osnowy geodezyjnej oraz punktami wysokościo-
wej osnowy geodezyjnej;
m
_

)
0,0030
g
.
2. Przy wykonywaniu niwelacji trygonometrycznej
z wykorzystaniem tachimetrów optycznych pomiar
kątów pionowych wykonuje się w dwóch położeniach
lunety.
2) punkty wiążące będące punktami należącymi do
co najmniej dwóch modułów;
3) punkty szczegółów terenowych.
3. Różnice wysokości określone na podstawie po-
miaru odległości i kąta pionowego koryguje się ze
względu na refrakcję oraz krzywiznę Ziemi.
§ 23. Pomiarową osnowę wysokościową wyznacza
się w postaci ciągów niwelacyjnych, w nawiązaniu do
co najmniej dwóch punktów wysokościowej osnowy
geodezyjnej, metodami:
4. Przy wykonywaniu niwelacji trygonometrycznej
osnowy pomiarowej:
1) niwelacji geometrycznej;
1) celowe nie mogą być dłuższe niż 250 m;
2) niwelacji trygonometrycznej;
2) wysokość instrumentu oraz wysokość tarczy ce-
lowniczej ustala się z dokładnością nie mniejszą
niż 0,002 m.
3) niwelacji satelitarnej wykonywanej metodą precy-
zyjnego pozycjonowania przy pomocy GNSS.
§ 24. 1. Dane obserwacyjne niezbędne do ustale-
nia wysokości punktów pomiarowej osnowy wyso-
kościowej metodami, o których mowa w § 23 pkt 1 i 2,
uzyskuje się w wyniku pomiaru w dwóch kierunkach,
głównym i powrotnym, między punktami nawiązania.
5. Różnica przewyższeń między sąsiednimi punk-
tami ciągu niwelacyjnego wynikająca z pomiarów
w dwóch kierunkach nie może przekroczyć 0,004 m.
§ 27. Dane określające wysokości szczegółów tere-
nowych lub wysokości punktów osnowy pomiarowej,
pozyskane metodą niwelacji satelitarnej, podlegają
matematycznej transformacji do obowiązującego
systemu wysokości normalnych.
2. Punktami pomiarowej osnowy wysokościowej
mogą być:
1) punkty poziomej osnowy geodezyjnej;
[ Pobierz całość w formacie PDF ]

Rozporządzenie ministra spraw wewnetrznych i administracji, Podstawy Geodezji, Semestr 2

Tematy