rozporzadzenie o przewozie materiałow niebezpiecznych, akty prawne-ochrona osób i mienia

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
©Kancelaria Sejmu
s. 1/1
Dz.U. 1999 Nr 57 poz. 608
ROZPORZĄDZENIE MINISTRA TRANSPORTU I GOSPODARKI MORSKIEJ
z dnia 15 czerwca 1999 r.
w sprawie przewozu drogowego materiałów niebezpiecznych.
Na podstawie art. 56 ust. 4 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. – Prawo o ruchu drogowym
(Dz.U. Nr 98, poz. 602, Nr 123, poz. 779 i Nr 160, poz. 1086 oraz z 1998 r. Nr 106, poz. 668 i
Nr 133, poz. 872) zarządza się, co następuje:
§ 1.
Rozporządzenie określa:
1) materiały niebezpieczne dopuszczone do przewozu drogowego oraz zasady ich
klasyfikacji,
2) warunki i sposób przewozu drogowego materiałów niebezpiecznych,
3) dodatkowe wymagania dotyczące pojazdu przewożącego określone materiały
niebezpieczne, jego wyposażenia i ładunku,
4) wymagania odnoszące się do urządzeń technicznych służących do tego przewozu,
5) dokumenty wymagane przy przewozie materiałów niebezpiecznych, ich wzory oraz tryb
ich wydawania,
6) szczegółowy sposób oznakowania pojazdów przewożących materiały niebezpieczne po
drogach publicznych.
§ 2.
W przypadkach uzasadnionych względami obronności państwa lub koniecznością
zapewnienia bezpieczeństwa i porządku publicznego dopuszcza się odstępstwa od przepisów
niniejszego rozporządzenia w stosunku do przewozów materiałów niebezpiecznych
pojazdami będącymi w dyspozycji Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej na warunkach i w
trybie określonych odrębnymi przepisami.
§ 3.
1. Do przewozu drogowego materiałów niebezpiecznych stosuje się postanowienia
załączników A i B, z zastrzeżeniem § 6 i 8.
2. Dopuszcza się przewóz materiałów niebezpiecznych na warunkach określonych w
specjalnych umowach dwustronnych lub wielostronnych zawartych na podstawie
postanowienia art. 4 ust. 3 Umowy ADR, jeżeli stroną tych umów jest Rzeczypospolita
Polska.
2005-10-31
©Kancelaria Sejmu
s. 2/2
§ 4.
1. Użyte w rozporządzeniu określenia oznaczają:
1) umowa ADR – Umowę europejską dotyczącą międzynarodowego przewozu
drogowego towarów niebezpiecznych, sporządzoną w Genewie dnia 30 września
1957 r. (Dz.U. z 1975 r. Nr 35, poz. 189 i 190, z 1977 r. Nr 36, poz. 157, z 1978 r. Nr
31, poz. 134, z 1981 r. Nr 32, poz. 180, z 1982 r. Nr 38, poz. 249, z 1986 r. Nr 14,
poz. 81, z 1990 r. Nr 84, poz. 490, z 1993 r. Nr 61, poz. 293, z 1995 r. Nr 50, poz.
270, z 1997 r. Nr 59, poz. 367 i z 1999 r. Nr 30, poz. 287) wraz ze zmianami
obowiązującymi od daty ich wejścia w życie w stosunku do Rzeczypospolitej
Polskiej, podanymi do publicznej wiadomości we właściwy sposób,
2) załącznik A lub B – odpowiednio załącznik A do Umowy ADR „Przepisy dotyczące
materiałów i przedmiotów niebezpiecznych” lub załącznik B do Umowy ADR
„Przepisy dotyczące pojazdów i przewozu”,
3) materiały niebezpieczne (towary niebezpieczne) – materiały i przedmioty, których
przewóz drogowy, na podstawie postanowień załączników A i B, jest zabroniony alb
dozwolony na warunkach określonych w tych załącznikach,
4) klasa materiałów niebezpiecznych – grupę materiałów niebezpiecznych, wydzieloną
na podstawie dominującego zagrożenia; rozróżnia się następujące klasy materiałów
niebezpiecznych:
a) klasa 1 – materiały i przedmioty wybuchowe,
b) klasa 2 – gazy,
c) klasa 3 – materiały ciekłe zapalne,
d) klasa 4.1 – materiały stałe zapalne,
e) klasa 4.2 – materiały samozapalne,
f) klasa 4.3 – materiały wytwarzające w zetknięciu z wodą gazy zapalne,
g) klasa 5.1 – materiały utleniające,
h) klasa 5.2 – nadtlenki organiczne,
i) klasa 6.1 – materiały trujące,
j) klasa 6.2 – materiały zakaźne,
k) klasa 7 – materiały promieniotwórcze,
l) klasa 8 – materiały żrące,
m) klasa 9 – różne materiały i przedmioty niebezpieczne,
5) liczba marginesowa (lm.) – numer przepisu załącznika A lub B,
6) sztuka przesyłki – przygotowane do wysyłki opakowanie wraz z zawartym w nim
materiałem niebezpiecznym; określenie to nie obejmuje nie opakowanych
materiałów niebezpiecznych przewożonych luzem w pojazdach lub w kontenerach
oraz materiałów niebezpiecznych przewożonych w cysternach,
7) materiały inaczej nie określone (i.n.o.) – określenie ogólne materiałów, do którego
mogą być zaliczone materiały niebezpieczne nie wymienione z nazwy w załączniku
A, których właściwości odpowiadają temu określeniu.
2005-10-31
©Kancelaria Sejmu
s. 3/3
2. Użyte w postanowieniach załączników A i B określenie „właściwa władza”, w
odniesieniu do Rzeczypospolitej Polskiej, oznacza ministra właściwego do spraw
transportu lub jednostkę przez niego upoważnioną, z zastrzeżeniem § 5.
§ 5.
W zakresie szczegółowych czynności administracyjnych wskazanych w przepisach
załączników A i B określenie „właściwa władza” oznacza odpowiednio:
1) Prezesa Państwowej Agencji Atomistyki lub jednostkę przez niego upoważnioną – w
sprawach warunków przewozu drogowego materiałów promieniotwórczych klasy 7,
2) Urząd Dozoru Technicznego – w sprawach warunków technicznych opakowań
przeznaczonych do przewozu drogowego gazów klasy 2,
3) Główny Inspektorat Kolejowego Dozoru Technicznego – w sprawach warunków
technicznych cystern przeznaczonych do przewozu drogowego materiałów
niebezpiecznych oraz w sprawach wydawania świadectw dopuszczenia pojazdów do
przewozu niektórych materiałów niebezpiecznych,
4) jednostkę upoważnioną przez ministra właściwego do spraw wewnętrznych – w sprawach
nadzoru nad czynnościami ładunkowymi i postojem pojazdów z materiałami
niebezpiecznymi,
5) jednostkę upoważnioną przez ministra właściwego do spraw gospodarki – w sprawach
badań, klasyfikacji oraz warunków dopuszczania do przewozu materiałów
niebezpiecznych klas 1, 2, 3, 4.1, 4.2, 4.3, 5.1, 5.2, 6.1, 6.2, 8 i 9,
6) jednostkę upoważniona przez ministra właściwego do spraw gospodarki – w sprawach
warunków technicznych opakowań materiałów niebezpiecznych klas 1, 3, 4.1, 4.2, 4.3,
5.1, 5.2, 6.1, 6.2, 8 i 9.
§ 6.
Do ruchu krajowego nie mają zastosowania postanowienia załączników A i B w zakresie
używania języków innych niż polski, z zastrzeżeniem § 9 ust. 2.
§ 7.
1. Do przewozu materiałów niebezpiecznych mogą być użyte pojazdy samochodowe, z
wyjątkiem motocykli, oraz ciągnięte przez nie przyczepy, z zastrzeżeniem ust. 2.
2. Zespół pojazdów składający się z ciągnika rolniczego i przyczepy może być użyty do
przewozu paliwa do silników Diesla, materiałów utleniających stosowanych jako nawozy
sztuczne lub materiałów trujących stosowanych jako środki ochrony roślin, jeżeli
materiały te przewożone są w sztukach przesyłki, w ilościach nie przekraczających
odpowiednich limitów określonych w przepisie lm. 10 011 załącznika B.
§ 8.
2005-10-31
©Kancelaria Sejmu
s. 4/4
1. W przypadkach, o których mowa w przepisie lm. 10 221(2) załącznika B, dopuszcza się
do dnia 31 grudnia 2001 r. używanie do przewozu materiałów niebezpiecznych w ruchu
krajowym pojazdów nie wyposażonych w zwalniacz.
2. W przypadkach, o których mowa w przepisie lm. 10 261(2) załącznika B, dopuszcza się
do dnia 31 grudnia 2001 r. używanie do przewozu materiałów niebezpiecznych w ruchu
krajowym pojazdów nie wyposażonych w ogranicznik prędkości, jeżeli pojazdy te
zostały zarejestrowane po raz pierwszy w okresie od dnia 1 stycznia 1988 r. do dnia 1
lipca 1995 r.
§ 9.
1. W przypadku pojazdów, w stosunku do których na podstawie przepisów załącznika B
wymagane jest „świadectwo dopuszczenia pojazdów do przewozu niektórych materiałów
niebezpiecznych”, potwierdzenia spełnienia przez te pojazdy odpowiednich wymagań
technicznych dokonują stacje kontroli pojazdów, o których mowa w art. 63 ustawy z dnia
20 czerwca 1997 r. – Prawo o ruchu drogowym (Dz.U. Nr 98, poz. 602, Nr 123, poz. 779
i Nr 160, poz. 1086 oraz z 1998 r. Nr 106, poz. 668 i Nr 133, poz. 672).
2. Świadectwo, o którym mowa w ust. 1, wystawia Główny Inspektorat Kolejowego Dozoru
Technicznego, w językach polskim i angielskim zgodnie z wzorem podanym w
załączniku B.
3. W przypadku gdy pojazd nie jest wyposażony w wymagane urządzenia lub w jedno z
nich określone w § 5, świadectwo i potwierdzenie, o którym mowa w ust. 1, powinny
zawierać informację o braku tych urządzeń lub tego urządzenia oraz uwagę następującej
treści: „Pojazd dopuszczony do przewozu materiałów niebezpiecznych wyłącznie w
ruchu krajowym”.
§ 10.
Przewóz materiałów inaczej nie określonych (i.n.o.) klas 1, 2, 3, 4.1, 4.2, 4.3, 5.1, 5.2, 6.1, 7,
8 i 9 nadawanych do przewozu w kraju jest dozwolony po zaklasyfikowaniu ich jako
materiały dopuszczone do przewozu przez:
1) jednostkę określoną w § 5 pkt 1 – w przypadku materiałów promieniotwórczych klasy 7,
2) jednostkę określoną w § 5 pkt 5 – w przypadku materiałów niebezpiecznych pozostałych
klas.
§ 11.
Przewóz na obszarze miast paliwa silnikowego (benzyny) o numerze rozpoznawczym 1203
oraz skroplonych mieszanin węglowodorów gazowych o numerze rozpoznawczym 1965 w
cysternach o pojemności powyżej 7000 litrów, dokonywany w celu zaopatrzenia stacji paliw,
może odbywać się po drogach wyznaczonych przez marszałka województwa oraz w czasie
przez niego ustalonym, po zasięgnięciu opinii organów zarządzających ruchem na tych
drogach.
§ 12.
2005-10-31
©Kancelaria Sejmu
s. 5/5
1. Ustala się „Wykaz materiałów niebezpiecznych, których przewóz podlega zgłoszeniu do
komendanta wojewódzkiego Państwowej Straży Pożarnej oraz komendanta
wojewódzkiego Policji”, stanowiący załącznik do rozporządzenia.
2. Przewóz materiałów niebezpiecznych określonych w załączniku, o którym mowa w ust.
1, należy zgłosić do właściwego ze względu na miejsce rozpoczęcia przewozu na
terytorium Rzeczypospolitej Polskiej komendanta wojewódzkiego Państwowej Straży
Pożarnej oraz właściwego miejscowo komendanta wojewódzkiego Policji.
3. Zgłoszenia, o którym mowa w ust. 2, dokonuje:
1) jeżeli przewóz rozpoczyna się w kraju:
a) krajowy przewoźnik materiału niebezpiecznego albo
b) nadawca materiału niebezpiecznego, jeżeli przewóz jest wykonywany przez
przewoźnika zagranicznego
- w terminie nie krótszym niż 5 dni przed rozpoczęciem przewozu,
2) jeżeli przewóz rozpoczyna się za granica – właściwa graniczna placówka kontrolna
Straży Granicznej, przed zezwoleniem na wjazd pojazdu z materiałem
niebezpiecznym na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.
4. Zgłoszenie, o którym mowa w ust. 2, powinno mieć formę pisemna i zawierać
następujące dane:
1) nazwę materiału niebezpiecznego i jego numer rozpoznawczy,
2) klasyfikację materiału (odpowiednio: klasa, punkt, litera, podklasa, grupa zgodności,
karta),
3) ilość materiału i sposób jego przewozu (odpowiednio: przewóz w cysternie, luzem
lub w sztukach przesyłki),
4) planowane miejsce i czas rozpoczęcia przewozu,
5) planowaną trasę przewozu,
6) nazwy i adresy przewoźnika, nadawcy i odbiorcy materiału.
§ 13.
Do czasu wyznaczenia przez marszałka województwa okresów i dróg zgodnie z § 11 przewóz
na obszarze miast paliwa silnikowego oraz skroplonych mieszanin węglowodorów gazowych,
o których mowa w tym przepisie, odbywa się na zasadach dotychczasowych.
§ 14.
Traci moc rozporządzenie Ministrów Transportu i Gospodarki Morskiej oraz Spraw
Wewnętrznych i Administracji z dnia 16 października 1997 r. w sprawie przewozu
drogowego materiałów niebezpiecznych (Dz.U. Nr 130, poz. 872).
§ 15.
Rozporządzenie wchodzi w życie z dniem 1 lipca 1999 r.
2005-10-31
[ Pobierz całość w formacie PDF ]

rozporzadzenie o przewozie materiałow niebezpiecznych, akty prawne-ochrona osób i mienia

Tematy