rozp w sprawie klasyfikacji gruntow, technik, EGiB

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
ROZPORZĄDZENIE
RADY MINISTRÓW
z dnia 4 czerwca 1956 r.
w sprawie klasyfikacji gruntów.
(Dz. U. Nr 19 poz.97 z dnia 16 czerwca 1956 r.)
Na podstawie art. 2 ust. 3 i 4 dekretu z dnia 2 lutego 1955 r. o ewidencji gruntów i budynków (Dz. U.
Nr 6, poz. 32) zarządza się, co następuje:
§ 1.
1. Gleboznawczą klasyfikacją obejmuje się grunty rolne oraz grunty pod lasami, a także pod
wodozbiorami (wodami zamkniętymi) o powierzchni do 10 ha.
2. Klasyfikację przeprowadza się w sposób jednolity dla całego kraju na zasadach określonych w
rozporządzeniu i na podstawie tabeli klas gruntów, stanowiącej załącznik do niniejszego rozporządzenia.
3. Przepisy rozporządzenia stosuje się do wszystkich gruntów wymienionych w ust. 1 niezależnie od
tego, w czyim władaniu te grunty znajdują się.
4. Przepisów rozporządzenia nie stosuje się do:
1) gruntów leśnych w rozumieniu art. 5 ustawy z dnia 20 grudnia 1949 r. o państwowym gospodarstwie
leśnym (Dz. U. z 1949 r. Nr 63, poz. 494 i z 1950 r. Nr 49, poz. 448), znajdujących się pod zarządem
Ministra Leśnictwa,
2) gruntów pod wodozbiorami - znajdujących się pod zarządem poszczególnych ministrów bądź też pod
zarządem instytutów naukowych, a przeznaczonych na cele naukowo-badawcze,
3) gruntów o specjalnym przeznaczeniu, które określi Minister Rolnictwa w porozumieniu z właściwymi
ministrami.
orzeczenia sądów
§ 2.
Gleboznawczą klasyfikację gruntów przeprowadza się w ramach rocznych planów tej klasyfikacji,
a także:
1) przy wykonywaniu prac geodezyjno-urządzeniowych w związku z przekształceniem powierzchniowej
struktury nieruchomości (scalenie, wymiana gruntów itp.),
2) w przypadku melioracji gruntów i łąk - po upływie 2 lat po dokonaniu melioracji,
3) na podstawie uchwał prezydiów wojewódzkich rad narodowych podjętych w przypadkach
stwierdzenia istotnych błędów w dotychczas obowiązującej klasyfikacji gruntów na terenie wsi lub
gromady.
§ 3.
1. Gleboznawczą klasyfikację gruntów przeprowadza prezydium powiatowej rady narodowej.
2. O zamierzonym przeprowadzeniu klasyfikacji gruntów na terenie wsi (gromady, osiedla, miasta)
prezydium powiatowej rady narodowej zawiadamia w terminie nie krótszym niż 5 dni przed rozpoczęciem
prac terenowych prezydium gromadzkiej rady narodowej w celu powiadomienia o tym zainteresowanych
użytkowników gruntów w sposób przyjęty w danej miejscowości.
3. O przystąpieniu do klasyfikacji gruntów znajdujących się w zarządze jednostki gospodarki
uspołecznionej prezydium powiatowej rady narodowej zawiadamia tę jednostkę w terminie wskazanym w
ust. 2.
§ 4.
1. Projekt klasyfikacji gruntów opracowuje klasyfikator, upoważniony do wykonywania tych prac
przez prezydium wojewódzkiej rady narodowej.
2. Upoważnienie do opracowania projektu klasyfikacji gruntów może być wydane osobom
posiadającym kwalifikacje określone przez Ministra Rolnictwa.
3. Do obowiązków klasyfikatora należy określenie typów i klasy gleby oraz ustalenie na gruncie
konturów poszczególnych typów gleby i konturów klas gleby wraz ze sporządzeniem potrzebnej
dokumentacji.
4. Klasyfikację gruntów pojedyńczego gospodarstwa chłopskiego lub nie więcej niż 4 gospodarstw
przeprowadza klasyfikator w obecności użytkowników tych gospodarstw oraz pełnomocnika gromadzkiej
rady narodowej.
5. Klasyfikację gruntów chłopskich, obejmującą więcej niż 4 gospodarstwa, przeprowadza klasyfikator
w obecności przedstawicieli użytkowników gruntów objętych klasyfikacją w liczbie 3 osób, wybranych na
zebraniu użytkowników gruntów pod przewodnictwem przedstawiciela prezydium gromadzkiej rady
narodowej.
6. Jeżeli zainteresowani użytkownicy gruntów objętych klasyfikacją nie dojdą do porozumienia w
sprawie wyboru swych przedstawicieli - przedstawicieli tych w liczbie 3 osób wyznaczy prezydium
gromadzkiej rady narodowej spośród zainteresowanych użytkowników gruntów.
7. Niestawienie się użytkowników gruntów lub ich przedstawicieli mimo wezwania ich przez
klasyfikatora nie wstrzymuje czynności klasyfikacyjnych.
§ 5.
1. Klasyfikator może podnieść lub obniżyć klasę badanego gruntu w stosunku do klasy
odpowiadającej danemu typowi gleby na podstawie obowiązującej tabeli klas gruntów, jeżeli poszczególne
przyczyny powodują trwałe podniesienie wydajności danego gruntu, np. wskutek jego zmeliorowania,
bądź obniżenie wydajności gruntu wskutek znacznej kamienistości gleby, północnej wystawy na terenach
górskich lub podgórskich, corocznego zalewu pól opóźniającego wegetację roślin itp.
2. W przypadkach wymienionych w ust. 1 dopuszczalne jest podniesienie lub obniżenie klasyfikacji
badanego gruntu tylko o jedną klasę.
§ 6.
1. Klasyfikator obowiązany jest sporządzić protokół z dokonanych czynności. Protokół podpisują
klasyfikator oraz osoby biorące udział w klasyfikacji (§ 3 ust. 3 i § 4 ust. 4, 5, 6). Wyniki klasyfikacji
powinny być wniesione na mapę i do rejestru klasyfikacyjnego.
2. Protokół, mapa i rejestr klasyfikacyjny grubtów powinny być wyłożone w lokalu prezydium
gromadzkiej rady narodowej do publicznego wglądu przez okres 7 dni. O terminie wyłożenia powiadamia
się osoby zainteresowane, które mogą w tym czasie zgłaszać do prezydium gromadzkiej rady narodowej
zastrzeżenia. Zastrzeżenia zgłasza się na piśmie lub ustnie do protokołu.
§ 7.
1. Po upływie 7 dni (§ 6 ust. 2) projekt klasyfikacji gruntów sprawdza na miejscu inspektor
upoważniony przez prezydium wojewódzkiej rady narodowej, który dokonuje kontroli na gruncie, bada
złożone zastrzeżenia i w razie potrzeby wprowadza do projektu klasyfikacji niezbędne poprawki.
2. Z czynności określonych w ust. 1 inspektor sporządza protokół, w którym daje ogólną ocenę
projektu klasyfikacji, uzasadnia wprowadzone poprawki oraz ustosunkowuje się do poszczególnych
zastrzeżeń, motywując potrzebę uwzględnienia ich lub odrzucenia.
§ 8.
1.
(1)
Naczelnik gminy po rozpatrzeniu projekt klasyfikacji gruntów i zgłoszonych do tego projektu
zastrzeżeń wydaje orzeczenie o ustaleniu klasyfikacji gruntów. Orzeczenie ogłasza się przez wywieszenie
w lokalu prezydium gromadzkiej rady narodowej na okres 14 dni.
2. Jeżeli klasyfikację przeprowadzono w związku z przekształceniem powierzchniowej struktury
nieruchomości (§ 2 pkt 1) orzeczenie w sprawie klasyfikacji gruntów wydaje się łącznie z orzeczeniem w
sprawie tego przekształcenia.
3. Od orzeczenia o ustaleniu klasyfikacji gruntów przysługuje odwołanie stosownie do przepisów o
postępowaniu administracyjnym.
§ 9.
Prawomocne orzeczenie w sprawie klasyfikacji gruntów stanowi podstawę do wniesienia
wyników klasyfikacji do ewidencji gruntów i budynków.
orzeczenia sądów
§ 10.
Minister Rolnictwa wyda szczegółowe przepisy w sprawie zastosowania metody badań
polowych przy prowadzeniu klasyfikacji gruntów oraz przepisy w sprawie technicznego wykonywania
klasyfikacji.
§ 11.
Ilekroć w rozporządzeniu jest mowa:
1) o prezydiach powiatowych rad narodowych, należy przez to rozumieć również prezydia miejskich rad
narodowych miast stanowiących powiaty,
2) o prezydiach gromadzkich rad narodowych, należy przez to rozumieć również prezydia miejskich rad
narodowych miast nie stanowiących powiatów oraz rad narodowych osiedli.
§ 12.
1. Tracą moc wszystkie dotychczasowe przepisy w sprawie uregulowanej niniejszym
rozporządzeniem, a w szczególności § 2 ust. 3 rozporządzenia Ministra Rolnictwa i Reform Rolnych, Ziem
Odzyskanych oraz Administracji Publicznej z dnia 22 listopada 1947 r. w sprawie norm obszarowych,
szacunku, odliczania od cen na rzecz osadników wojskowych oraz spłat należności za gospodarstwa
nadane na podstawie dekretu z dnia 6 września 1946 r. o ustroju rolnym i osadnictwie na obszarze Ziem
Odzyskanych i b. Wolnego Miasta Gdańska (Dz. U. z 1947 r. Nr 74, poz. 471, z 1950 r. Nr 31, poz. 288 i z
1956 r. Nr 1, poz. 7) wraz z tabelą klas gruntów, stanowiących załącznik do tego rozporządzenia.
2. Klasyfikacja gruntów wykonana na podstawie przepisów obowiązujących przed wejściem w życie
niniejszego rozporządzenia obowiązuje do czasu przeprowadzenia gleboznawczej klasyfikacji na podstawie
tego rozporządzenia.
3.
(2)
Minister Rolnictwa w porozumieniu z Ministrem Finansów i Ministrem Skupu może na wniosek
prezydium wojewódzkiej rady narodowej ustalić, że do czasu przeprowadzenia klasyfikacji gleboznawczej
należy w rejonach, gdzie szacunkowa klasyfikacja gruntów jest oczywiście wyższa od faktycznej jakości
gleby, przyjąć za podstawę wymiaru obowiązkowych dostaw i podatku gruntowego materiały z klasyfikacji
przeprowadzonej na podstawie ustawy z dnia 26 marca 1935 r. o klasyfikacji gruntów dla podatku
gruntowego (Dz. U. Nr 27, poz. 203), klasyfikacji punktowej, klasyfikacji określonej w operatach
katastralnych bądź klasyfikacji dokonanej w związku z regulacją gospodarstw rolnych.
4.
(3)
W przypadkach gdy szacunkowa klasyfikacja gruntów jest oczywiście wyższa od faktycznej
jakości gleby, a brak jest materiałów klasyfikacyjnych wymienionych w ust. 3, mogą być do czasu
przeprowadzenia klasyfikacji gleboznawczej przeprowadzone komisyjne badania gruntów według zasad i
w trybie, określonych przez Ministra Rolnictwa w porozumieniu z Ministrami Finansów i Skupu. Wyniki tych
badań będą czasowo wykorzystane przy ustalaniu wysokości obowiązkowych dostaw i podatku
gruntowego.
§ 13.
Wykonanie rozporządzenia porucza się Ministrowi Rolnictwa.
§ 14.
Rozporządzenie wchodzi w życie z dniem ogłoszenia.
Załącznik
(4)
TABELA KLAS GRUNTÓW
I. GRUNTY ORNE
Ogólne zasady systemu klasyfikacyjnego gleb ornych.
Klasa I - Gleby orne najlepsze.
Gleby te występują w dobrych warunkach fizjograficznych, są zasobne w składniki odżywcze, są
strukturalne, łatwe do uprawy, ciepłe, czynne, przepuszczalne i przewiewne, lecz dostatecznie wilgotne,
nie zaskorupiające się, zawierające w dobrze wykształconym poziomie próchniczym próchnicę słodką.
Gleby te nie wykazują większych zakwaszeń, posiadają strukturę gruzełkowatą nawet na znacznej
głębokości. Melioracji nie wymagają. Dają one bardzo wysokie plony warzyw, buraków cukrowych,
lucerny, koniczyny czerwonej, rzepaku, pszenicy i innych roślin uprawnych.
Klasa II - Gleby orne bardzo dobre.
Gleby tej klasy są zbliżone właściwościami do gleb klasy I, lecz posiadają nieco gorsze własności
fizyczne, szczególnie wodne, lub gorsze warunki fizjograficzne. Do uprawy na ogół nieco trudniejsze.
Udają się na nich te same rośliny, które zostały wymienione w klasie I, lecz jeśli gleby II klasy znajdują się
w średniej kulturze, to plony roślin są mniej pewne.
Klasa III (a i b) - Gleby orne średnio-dobre.
Gleby te cechuje na ogół mniejszy wybór roślin uprawnych z powodu ich właściwości fizycznych i
chemicznych oraz warunków fizjograficznych, a w pierwszym rzędzie stosunków wodnych gorszych od
tych, które posiadają gleby klasy I i II. Większość gleb występujących w tej klasie wykazuje już wyraźne
oznaki procesu degradacji. W przypadku gleb bielicowych poziom próchniczny jest najczęściej barwy
szarej lub jasnoszarej. Poziomy wód gruntowych ulegają na ogół dużym wahaniom. Na glebach tych
osiąga się przeważnie wysokie plony żyta i ziemniaków oraz średnie, a w warunkach wysokiej kultury
nawet dobre plony pszenicy, jęczmienia, buraków cukrowych, koniczyn i warzyw. Oprócz tego rodzaj roślin
uprawnych i wysokość plonów waha się w szerokich granicach w zależności od stopnia kultury,
umiejętności uprawy i nawożenia.
Klasa IV (a i b) - Gleby orne średnie.
Są to gleby o zdecydowanie mniejszym wyborze roślin uprawnych niż gleby wyższych klas. Plony na
ogół średnie, nawet gdy gleby znajdują się w dobrej kulturze. Plony w znacznym stopniu zależne są
również od ilości i rozkładu opadów atmosferycznych, a szczególnie w okresie wegetacyjnym. Gleby w tej
klasie są albo za ciężkie albo za lekkie. Gleby ciężkie tej klasy są zasobne w składniki pokarmowe i
charakteryzuje je duża żyzność potencjalna, lecz bez ulepszeń są przeważnie wadliwe, mało
przepuszczalne i mało przewiewne, zimne i mało czynne, ciężkie do uprawy, niejednokrotnie szkieletowe.
W okresie upałów zsychają się mocno tworząc głębokie pęknięcia i szczeliny lub bryły trudne do rozbicia.
Uprawiane na mokro mażą się, co wymaga umiejętnego uchwycenia pory upraw. W sprzyjających
warunkach atmosferycznych i w dobrej kulturze mogą dać nawet wysokie plony pszenicy, koniczyny itp.
Żyto plonuje gorzej od pszenicy i jest mniej pewne. Część gleb wymaga melioracji (drenowania), a po jej
wykonaniu przechodzą one do klas wyższych (nawet do klasy II).
Gleby lekkie tej klasy są glebami żytnio-ziemniaczanymi. Koniczyna czerwona zawodzi. Gdy są one w
wysokiej kulturze i dobrych warunkach wilgotnościowych, udaje się pszenica, a buraki pastewne i
marchew dają plony zadowalające.
Klasa V - Gleby orne słabe.
Gleby te są mało żyzne i urodzajne oraz zawodne. Należą tu gleby zbyt lekkie, za suche, przydatne
do uprawy żyta, łubinu, a w latach obfitujących w opady atmosferyczne - ziemniaków i seradeli. Do klasy
tej zalicza się również gleby płytkie kamieniste, najczęściej ubogie w materię organiczną, oraz gleby zbyt
mokre, nie zmeliorowane lub nie nadające się do melioracji.
Klasa VI - Gleby orne najsłabsze.
Gleby te są bardzo słabe, wadliwe i zawodne, dają plony niskie i niepewne, nadają się przede
wszystkim pod zalesienie. Należą tu: 1) gleby za suche i niespójne, na których udaje się łubin, natomiast
żyto tylko w latach sprzyjających, gleby bardzo płytkie (płytsze niż w klasie V), 2) kamieniste i przez to
trudne do uprawy, 3) gleby za mokre, o stale za wysokim poziomie wody gruntowej, często ze storfiałą
próchnicą, sapowate i zimne, 4) gleby ciężkie, zbyt wilgotne, występujące w położeniach dalece
utrudniających meliorację.
KLASYFIKACJA BONITACYJNA
Gleby terenów wyżynnych i nizinnych.
A. Gleby bielicowe i B. Gleby brunatne.
1. Gleby wytworzone ze żwirów (gleby żwirowe).
Klasa IVa.
a) Gleby żwirowe gliniaste, całkowite, z domieszką części pyłowych w całym profilu, posiadające
wykształcony poziom próchniczny miąższości nie mniejszej niż 30 cm. W podłożu może
występować piasek. Węglan wapnia występuje często już pod warstwą próchniczną. Grunty dość
urodzajne, chociaż czasem zbyt suche. Udają się na nich dobrze żyto, ziemniaki i owies.
b) Gleby żwirowe silnie gliniaste, niecałkowite na glinach przepuszczalnych leżących nie głębiej niż 80
cm. Poziom próchniczny dobrze wykształcony, miąższości ponad 30 cm. Dobre gleby żytnio-
ziemniaczane. Czasem za suche. W korzystnych warunkach udają się na nich i inne rośliny.
Klasa IVb.
a) Gleby żwirowe gliniaste, całkowite, z domieszką części pyłowych w wierzchniej warstwie. Pod
poziomem próchnicznym miąższości około 30 cm występują znaczniejsze ilości odłamków skał. W
podłożu spotyka się niekiedy grubszy piasek różnoziarnisty. Grunty urodzajne, chociaż za suche.
Udają się dobrze żyto i ziemniaki.
b) Gleby żwirowe gliniaste, niecałkowite na glinach przepuszczalnych leżących na głębokości około
100 cm. Poziom próchniczny miąższości około 30 cm. Gleby żytnio-ziemniaczane. Często za suche.
Klasa V.
a) Gleby żwirowo-kamieniste, całkowite lub niecałkowite na piaskach, posiadające dobrze
wykształcony poziom próchniczny miąższości około 25 cm. Gleby suche żytnio-łubinowe.
b) Gleby żwirowe gliniaste, całkowite z domieszką części pyłowych i dużą ilością kamieni. Pod
poziomem próchnicznym miąższości około 20 cm barwy szarej występują warstwy żwiru
zawierającego odłamki skał wapiennych. Gleby zbyt przewiewne i przepuszczalne. Udają się żyto i
ziemniaki.
[ Pobierz całość w formacie PDF ]

rozp w sprawie klasyfikacji gruntow, technik, EGiB

Tematy