Rozwoj inteligencji emocjonalnej Twojego dziecka Przewodnik swiadomego rodzica roinem, Sensus

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
//-->Rozwój inteligencjiemocjonalnej Twojegodziecka. Przewodnikœwiadomego rodzicaAutor: Linda Lantieri, Daniel GolemanrISBN: 978-83-246-1941-2Tytu³ orygina³u:Building Emotional IntelligenceFormat: A5, stron: 208Dziecko emocjonalnie szczêœliwe i inteligentnePragniesz, aby Twoje dziecko mia³o wszystko, co potrzebne mu do szczêœcia. Dlategojak najwczeœniej zaczynasz myœleæ o jego przysz³oœci. Jesteœ œwiadomy tego, ¿eby osi¹gn¹æ w ¿yciu sukces, musi ono wyró¿niaæ siê z otoczenia — znaæ jêzyki obce,graæ na instrumentach, uprawiaæ sporty. Jednak czy pamiêtasz o tym, ¿e to wszystkos¹ wielkie wyzwania, wyzwalaj¹ce równie wielki stres? ¯e Twoje dziecko na drodzedo kariery spotka ludzi równie dobrze wykszta³conych i nieprzeciêtnych? Musi onozatem od najm³odszych lat uczyæ siê, jak radziæ sobie w trudnych sytuacjach i budowaæpozytywne relacje z ludŸmi.Szczególnie wa¿ne jest zbudowanie wewnêtrznej odpornoœci Twojej pociechy,pozwalaj¹cej na swobodne radzenie sobie z wszelkimi problemami, jakie mog¹ stan¹æna jej drodze. Aby pomóc Tobie i Twojemu dziecku uporaæ siê z tym zadaniem,doœwiadczona pedagog, Linda Lantieri, oraz znany psycholog zajmuj¹cy siê rozwojeminteligencji emocjonalnej, Daniel Goleman, opracowali zestaw nowoczesnych techniki æwiczeñ dla Twojego dziecka. Ich celem jest kszta³towanie poczucia w³asnej wartoœci,poprawianie zdolnoœci do koncentracji i komunikacji z otoczeniem, rozwijanie empatiioraz umiejêtnoœci panowania nad negatywnymi emocjami. Mo¿esz byæ pewien, ¿ez takim baga¿em inteligencji emocjonalnej Twoja pociecha szczêœliwie przejdzieprzez ¿ycie!•Æwiczenia uspokajaj¹ce, redukuj¹ce stres i poprawiaj¹ce samopoczucie.•Techniki pomagaj¹ce rozluŸniæ cia³o i skupiæ uwagê.•Budowanie umiejêtnoœci odczytywania sygna³ów w³asnego cia³a.•Nauka reagowania w obliczu negatywnych wydarzeñ.SPIS TREŚCIPodziękowania7Wprowadzenie —Daniel Goleman11ROZDZIAŁ1Budowanie gotowości wewnętrznej17ROZDZIAŁ2Przygotowanie do nauczania dziecićwiczeń,które pomogą im uspokoić ciało i skupić uwagę37ROZDZIAŁ3Ćwiczeniapomagające uspokoić ciało i skupić uwagę,przeznaczone dla dzieci w przedziale wiekowym 5 – 7 lat59ROZDZIAŁ4Ćwiczeniapomagające uspokoić ciało i skupić uwagę,przeznaczone dla dzieci i młodzieżyw przedziale wiekowym 8 – 11 lat91ROZDZIAŁ5Ćwiczeniapomagające uspokoić ciało i skupić uwagę,przeznaczone dla młodzieży w wieku 12 lat i starszej131ROZDZIAŁ6Przygotowanie dzieci do wejścia w XXI wiek179Lista przydatnych materiałów191Dodatkoweźródładla zainteresowanych195O autorce201ROZDZIAŁ 1Budowaniegotowości wewnętrznejankiem 11 września 2001 roku nikt na Dolnym Manhat-tanie nie zdawał sobie sprawy,żeza kilka godzin ponadpięć tysięcy uczniów i dwustu nauczycieli będzie uciekaćw popłochu, walcząc ożycie.Był to dopiero szósty dzień szkołyi w większości klas oddawano się typowym porannym czynnościom,takim jak wypakowywanie książek czy witanie się z kolegami. Prawdęmówiąc, odgłos pierwszego uderzenia wcale nie wydawał się jakiśnietypowy dla ruchliwego, jesiennego poranka w Nowym Jorku.Dopiero kolejny huk wstrząsnął pobliskimi budynkami i odbił sięechem o trochę bardziej oddalone bloki. Niektórzy widzieli, co się stało,przez okna klas, w których się znajdowali. Do dyrektorów i nauczy-cieli zaczęły docierać strzępki informacji na temat bieżących wyda-rzeń. Wyczekujące spojrzenia tysięcy dzieci spodziewających sięwyjaśnienia tego, co właśnie zobaczyły, uzmysłowiły dorosłym,żeznaleźli się w centrum jakichś niewyobrażalnych wydarzeń.Opiekunowie zdawali sobie sprawę,żebędą w stanie podjąćdobre decyzje tylko wtedy, kiedy postarają się zachować spokój i po-mogą dzieciom zrobić to samo. Uczniowie w większości szkół zostaliR18Rozwój inteligencji emocjonalnej Twojego dzieckazgromadzeni w salach gimnastycznych i szkolnych stołówkach. Roz-dano im kredki i papier, a dzieci zaczęły rysować to, co zdążyły zoba-czyć, zanim spuszczono rolety w oknach. Na obrazkach pojawiały siędwie bliźniacze wieże z ptakami czy motylami, które wylatywałyz okien i spadały. Tak przynajmniej wyglądało to w oczach dzieci.Dorośli mieli bardzo małe pole manewru. Ich zwierzchnicy radziliim robić różne rzeczy, zanim wszystkieśrodkikomunikacji zostałyodcięte. Ale zwierzchnicy znajdowali się z dala od tragicznych wyda-rzeń i nie byli w stanie wyobrazić sobie tego, co widzieli znajdującysię w pobliżu katastrofy dyrektorzy i nauczyciele. W samymśrodkuwielkiej niewiadomej i wielkiego niebezpieczeństwa dorośli musielipodjąć najważniejszą decyzję w swojej karierze wychowawcy: abyuratować dzieci, należy ewakuować szkołę i uciec tam, gdzie jest bez-piecznie.Po wydostaniu się na zewnątrz wiele osób pochłonęła czarnachmura kurzu. Dzieci szły lub biegły, trzymając się za ręce, prowa-dzone przez swoich opiekunów, którzyśpiewaliim znane piosenki,aby odwrócić ich uwagę od tego, co działo się wokół. Wiele nauczy-cielek zdjęło swoje buty na wysokich obcasach, aby móc szybciejuciekać. Jedna z wychowawczyń trzeciej klasy powiedziała: „Dwojetrzymających mnie za ręce ośmiolatków biegło tak szybko, jak tylkoja byłam w stanie. Nie wiem, co dodawało mi sił, kiedy gnałam doprzodu wraz z rzeką uciekających ludzi... Pamiętam,żedzień czy dwapóźniej jedno z tych dzieci powiedziało do mnie: »Niech pani spojrzy,nawet psy są przerażone«”.Jakimś cudem, mimo spadających wszędzie szczątków budowlii wszechogarniającego chaosu,żadenz uczniów ani nauczycieli niestraciłżyciapodczas ucieczki. Dorośli poszli za głosem wewnętrznejmądrości, odwagi i spokoju, co umożliwiło bezpieczną ewakuacjęszkół pełnych dzieci. Młodzi uczniowie będącyświadkaminiedają-cych się opisać słowami scen w jakiś sposób zdołali kontynuowaćBudowanie gotowości wewnętrznej19swój marsz ku bezpieczeństwu. Próbując usilnie zrozumieć oglądanąkatastrofę, wyobrażali sobie,żeciała wypadające z płonących budyn-ków wież to ulatujące z nich ptaki1.Umiejętności, które pomogły tym niezwykłym dorosłym i dzieciomprzeżyć tamtego dnia, nie miały na pewno nic wspólnego z wiedzą,którą sprawdzał ich ostatni test w szkole. O zdaniu tego trudnegoegzaminu, jaki ułożyło dla nichżycie,nie zdecydowało przygotowa-nie naukowe, ale raczej wewnętrzna gotowość. Dyrektorzy, nauczy-ciele i uczniowie wykazali się tą gotowością i połączyli ją z głębokozakorzenioną mądrością. Dzięki temu byli w stanie zachować spo-kój i opanowanie w obliczu niesamowitej katastrofy, którejświad-kami się stali. Właśnie ten stan wewnętrznej czujności umożliwił impodjęcie właściwych decyzji, dzięki którym mogli znaleźć się w bez-piecznym miejscu.To,żebyłam na Manhattanie tamtego wrześniowego dnia jakojedna z osób służących wsparciem nauczycielom i uczniom z GroundZero, pomogło mi uświadomić sobie kilka ważnych kwestii. Jeszczedobitniej zdałam sobie sprawę z tego,żeprawdziwe egzaminyżyciowemogą spotkać dziecko w każdej chwili iżemy jako dorośli nie jeste-śmyw stanie uchronić naszych dzieci od wydarzeń, na które niemamy wpływu. Zaczęłam się jednocześnie zastanawiać, jak zaszczepićw dziecku wewnętrzną siłę, potrzebną nie tylko do tego, aby umiałostawić czoła wielkim wyzwaniom, które przed nim staną, ale abypotrafiło także wykorzystać możliwości, jakie się z tymi wyzwaniamiwiążą. Czy rzeczywiście można się nauczyć takich sposobów reago-wania w trudnych i niepewnych sytuacjach, które pomogły uczniom1Opisywane tu historie z 11 września pochodzą ze wstępu oraz roz-działów 1. i 9. książkiForever after: New York City Teachers on 9/11,zredago-wanej przez M. Grolnick i wydanej przez Teachers College Press w 2006 r.Wykorzystane za zgodą wydawcy. [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Rozwoj inteligencji emocjonalnej Twojego dziecka Przewodnik swiadomego rodzica roinem, Sensus

Tematy