Ryzyko rozwoju zakażenia u chorego operowanego, inne

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
IV.1.4.1. Ryzyko rozwoju zakażenia u chorego operowanego
Ryzyko rozwoju zakażenia u chorego operowanego występuje w związku z trybem
zabiegu operacyjnego. Największym ryzykiem obarczone są zabiegi ze wskazań
nagłych, przy których jest zbyt mało czasu, aby wyeliminować źródła zakażenia,
jak np. toczące się procesy zapalne (infekcje kataralne, wirusowe itp.) Również za-
biegi paliatywne stwarzają ryzyko zakażenia. Ułatwiają one pacjentowi funkcjono-
wanie, jednak nie usuwają całkowicie skutków choroby, co zwiększa ryzyko kom-
plikacji (np. zespolenie omijające w obrębie przewodu pokarmowego z powodu no-
wotworu o dużych rozmiarach nieoperacyjnych).
Duże znaczenie w ocenie ryzyka zakażenia ma obszar zabiegu, określany rów-
nież terminem zakażenia miejsca operowanego (chirurgicznego). Dotyczy on zaka-
żenia narządu lub jamy ciała z wyjątkiem skóry, tkanki podskórnej, powięzi i mię-
śni.
Największe ryzyko zakażenia występuje w sytuacji zabiegów w obrębie:
miednicy mniejszej (krocze, odbyt),
klatki piersiowej,
szyi,
części twarzowej czaszki,
czaszki,
kości/stawów,
grzbietu/kręgosłupa.
Ciągle rozwijająca się technika operacyjna ma na celu zminimalizowanie nega-
tywnych skutków zabiegu, w tym zakażeń. Jednak nie zawsze można zastosować
nowoczesne metody, ponieważ u niektórych pacjentów istnieją przeciwwskazania
do ich zastosowania.
Największym ryzykiem zakażenia jest zabieg klasyczny, który jest najbardziej
rozległy i obarczony, w następnej kolejności zabiegi wziernikowe z otwarciem jam
ciała. Najmniejsze ryzyko zakażenia występuje po zabiegach endoskopowych bez
otwarcia jam ciała.
Zakażenie miejsca operowanego (ZMO)
W czasie zabiegu operacyjnego dochodzi do przerwania ciągłości skóry co stwarza
możliwość zakażenia miejsca operowanego.
Główne sposoby kontroli zakażeń to zbieranie i kontrola danych o zakażeniach
miejsca operowanego, zapobieganie kontaminacji pola operacyjnego przez egzo-
genne czynniki chorobotwórcze, oraz stosowanie profilaktyki antybiotykowej. Me-
tody nadzoru i rejestracji polegają na codziennej bezpośredniej obserwacji rany,
oraz analizie dokumentacji medycznej, czyli kart temperaturowych, kart zleceń an-
tybiotykowych i raportów mikrobiologicznych.
Objawy miejscowego zakażenia to ból, zaczerwienienie, naciek, złe gojenie się,
rozejście się brzegów rany albo ropny wysięk. Objawy ogólnoustrojowe to gorącz-
ka, dreszcze, objawy posocznicy lub bakteriemii. Profilaktycznie antybiotyki są po-
dawane w przypadku operacji skażonych oraz przy operacjach czystych, gdy są
wszczepiane zastawki serca, protezy stawów, implanty naczyniowe itp.
66
jamy brzusznej,
Podział ran w zależności od ryzyka zakażenia
Podział ten jest przydatny do przewidywania możliwości zakażenia:
I.
Rany czyste – cięcie wykonywane jest w tkance zdrowej. Rany są zaopa-
trywane bez drenów. Zabieg przeprowadzany jest w trybie planowanym. W czasie
zabiegu nie otwiera się przewodu pokarmowego, dróg moczowo-płciowych.
II.
Rany czyste, ale jest podejrzenie skażenia, ponieważ była konieczność
otwarcia przewodu pokarmowego lub dróg moczowo-płciowych.
III.
Rany skażone – operacja w obrębie przewodu pokarmowego, układu mo-
czowo-płciowego lub z toczącym się procesem zapalnym, rany urazowe otwarte,
oparzenia.
IV.
Rany brudne – zakażone – otwierające się, zabrudzone wydzielinami
z tkanką martwiczą lub perforacja jelit.
W celu ograniczenia ryzyka zakażeń krzyżowych nie powinno się umieszczać
pacjentów z różnymi rodzajami ran w tej samej sali chorych.
Zakażenia układu moczowego
Zakażenie układu moczowego jest najczęściej występującym zakażeniem szpital-
nym i stanowi nawet do 40% wszystkich zakażeń szpitalnych. Cewnik Foleya za-
kładany jest chorym wymagającym kontroli diurezy godzinowej i dobowej, dokład-
nego bilansowania gospodarki wodno-elektrolitowej, zapewnienia odpływu moczu
(przeszkoda w odpływie moczu, lub zapewnienie warunków gojenia) lub w przy-
padku ciężkiego stanu pacjenta. Cewnik powinien być wymieniany zgodnie z za-
leceniami producenta lub jeżeli wystąpią powikłania miejscowe lub ogólne.
Ryc. IV.1.
Cewnikowanie układu moczowego – miejsca prawdopodobnego skażenia.
67
Cewnikowanie układu moczowego – miejsca prawdopodobnego skażenia (ryc.
IV.1):
1. Miejsce wprowadzenia cewnika.
2. Połączenie pomiędzy cewnikiem, a zestawem odprowadzającym mocz.
3. Miejsce pobierania moczu do badania.
4. Zarzucanie skażonego moczu.
5. Wylot opróżniania moczu.
Miejsce założenia cewnika moczowego powinno się poddać obserwacji w kie-
runku zaczerwienienia okolicy ujścia zewnętrznego cewki moczowej, obrzęku, pie-
czenia, swędzenia, bólu, wycieku moczu obok cewnika, tkliwości okolicy nadłono-
wej oraz parcia na mocz. Badanie ogólne i bakteriologiczne moczu jest wykonywa-
ne w celu wczesnego wykrycia możliwości zakażenia.
Pacjent powinien otrzymywać odpowiednią ilość płynów, aby nie doszło do za-
stoju moczu, w wyniku którego może rozwinąć się zakażenie. Problem ten dotyczy
szczególnie osób starszych, które zwykle piją mniejsze ilości płynów, z powodu
osłabienia uczucia pragnienia.
Przy założonym cewniku powinna być określona przyczyna jego założenia,
oraz data i podpis osoby, która wykonała zabieg. Należy wpisywać również datę
wymiany i usunięcia cewnika. Cewnik powinien być usunięty najszybciej, jak to
jest możliwe.
Zakażenia z powodu cewnikowania naczyń
Do zakażenia dochodzi najczęściej w czasie wprowadzania cewnika w wyniku ska-
żenia skóry, w czasie przetaczania płynów infuzyjnych (przy dodatkowym nakłu-
waniu zestawów w celu dodania leków), z powodu zakażenia linii infuzyjnych lub
nadkażenia drogą hematogenną, w wyniku niedrożności wkłucia (ryc. IV.2). Cew-
nik jest ciałem obcym, w związku z czym może wywoływać miejscowe lub ogól-
noustrojowe objawy zakażenia. Ryzyko zakażenia jest uzależnione od rodzaju uży-
tego cewnika. Cewniki do linii naczyniowych są przeważnie długo utrzymywane,
przez co stwarzają większe zagrożenie zakażeniem niż cewniki obwodowe. Stoso-
wanie cewników wielokanałowych zwiększa ryzyko zakażenia niż stosowanie cew-
ników jednokanałowych. Kaniulacja obwodowa w tym samym miejscu może być
utrzymana przez 72 godziny.
Najczęstsze powikłania terapii dożylnej to: zapalenie żył, zakrzepica i posocz-
nica. Obecne technologie w znacznym stopniu eliminują ryzyko zakażenia płynów
infuzyjnych, jednak rygorystycznie powinny być przestrzegane warunki przecho-
wywania oraz okres ważności.
Miejsce wprowadzenia cewnika powinno być codziennie odkażane i obserwo-
wane. Taką obserwację ułatwiają opatrunki przezroczyste poliuretanowe typu op-
-site. Trudna do utrzymania w jałowości jest końcówka cewnika ze względu na
czynności manipulacyjne związane z terapią dożylną. Każde połączenie zestawów
powinno być poprzedzone odkażeniem końcówek. Z cewnika założonego na stałe
nie można pobierać krwi. Żywienie pozajelitowe powinno być przetoczone w ciągu
24 godzin, ponieważ płyny alimentacyjne stanowią dobrą pożywkę dla bakterii.
Powikłaniem terapii dożylnej są zmiany zakrzepowe w cewniku. Zmiany te
można spróbować odessać. Objawy zapalne wokół miejsca wkłucia są bezwzględ-
nym wskazaniem do usunięcia kaniulacji oraz zastosowania miejscowych leków
przeciwzapalnych. Jeżeli pojawią się ogólne objawy w postaci wysokiej gorączki
68
Ryc. IV.2.
Możliwość zakażenia miejscowego z powodu kaniulacji.
czy dreszczy należy pobrać posiewy mikrobiologiczne z cewnika oraz krew na po-
siew. Krew do badania powinna być pobrana przed spodziewanym szczytem go-
rączki lub w momencie jej wystąpienia.
Do zakażenia cewników naczyniowych dochodzi również drogą krwiopochod-
ną u pacjentów z obniżonym poziomem białek w surowicy krwi, wyniszczonych,
z chorobami nowotworowymi, oparzeniami, przetokami jelitowymi oraz w przebie-
gu chemioterapii przeciwnowotworowej, czy przeciwzakaźnej. Przygotowanie
przewodu pokarmowego w postaci dekontaminacji (usunięcia bakterii jelitowych),
czy też żywienie pozajelitowe sprzyja rozwojowi powikłań septycznych.
Zakażenie dróg oddechowych
Na zakażenie dróg oddechowych zapada około 1% wszystkich hospitalizowanych.
Najczęstszą przyczyną jest zabieg w znieczuleniu ogólnym, a ponadto konieczność
ograniczenia aktywności ruchowej po zabiegu. Aby zmniejszyć dolegliwości bólo-
we pacjent spłyca oddech, co powoduje zaleganie wydzieliny i rozwinięcie się za-
każenia. Jeżeli jest stosowana aparatura do wspomagania i rehabilitacji układu od-
dechowego powinna być sterylizowana zgodnie z zaleceniem producenta. Przedłu-
żająca się sztuczna wentylacja lub niewystarczająca wentylacja jest przyczyną
powikłań ze strony układu oddechowego. Również palenie tytoniu stwarza ryzyko
powikłań, ponieważ powoduje znaczne zaleganie wydzieliny i trudności w jej efek-
tywnym odkrztuszaniu.
Profilaktyka powikłań ze strony układu oddechowego opiera się na przedopera-
cyjnej nauce efektywnego oddychania i skutecznego kaszlu. Ćwiczenia oddechowe
powinny być wykonywane minimum dwa razy dziennie przez około 15 minut. Pa-
cjent leżący i bardzo mało mobilny powinien mieć oklepywaną klatkę piersiową
(wyjątek stanowią pacjenci po zawałach i zabiegach kardiochirurgicznych).
69
Tabela IV.5. Czyszczenie i dezynfekcja sprzętu do terapii oddechowej
Nawilżacze
Mycie, suszenie i napełnianie
wodą destylowaną co 8 godz.
Nebulizatory
Dezynfekcja i sterylizacja
w autoklawach lub termiczna
Rurki dotchawicze, maski
twarzowe, rurki do aparatów
typu Ambu
Jednorazowe
Roztwory używane do higieny
jamy ustnej
Do przygotowania roztworów
używać jałowej lub przegoto-
wanej wody
Spirometry
Dla każdego pacjenta stoso-
wać jednorazowe, sterylne
Cewniki dotchawicze
Do każdego zabiegu stoso-
wać jałowe jednorazowe
z wyjątkiem stosowanych
u tego samego chorego (do
24 godz.), które należy przed
każdym zabiegiem przepłu-
kać wodą destylowaną
Butelki i rurki do drenażu
opłucnej
Zalecane jest sterylizowanie
w maszynach myjąco-steryli-
zujących lub stosowanie jed-
norazowych
IV.1.5. Model opieki pielęgniarskiej zapobiegający zakażeniom
Problem zdrowotny I
Możliwość zakażenia układu moczowego z powodu założonego cewnika i zastoju
moczu.
Cel opieki
– niedopuszczenie do zakażenia i wczesne wykrycie objawów zaka-
żenia.
Plan działania:
Zakładanie cewnika zgodnie z zasadami aseptyki i antyseptyki.
Wybór cewnika możliwie małego kalibru.
Obserwacja miejsca założenia cewnika moczowego.
Stosowanie zamkniętego układu drenującego.
Dopilnowanie, aby zbiornik na mocz znajdował się poniżej pęcherza, w celu
ułatwienia drenażu grawitacyjnego (nie układaj zbiornika na łóżku chorego).
Pomiar temperatury.
Pobieranie moczu do badania ogólnego i bakteriologicznego (mocz do badania
bakteriologicznego pobieraj bez rozłączania systemu drenującego).
Codzienna pielęgnacja okolicy ujścia zewnętrznego cewki moczowej.
Podawanie na zlecenie lekarza antybiotyków celowanych.
Kontrola diurezy godzinowej i dobowej.
Zapewnienie odpowiedniej podaży płynów.
Prowadzenie karty bilansu wodnego.
70
[ Pobierz całość w formacie PDF ]

Ryzyko rozwoju zakażenia u chorego operowanego, inne

Tematy