Rubryki Mszału Rzymskiego, Pomoce różne

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
IPrzygotowaniecelebrującegokapłana
1.
Kapłan celebrujący Mszę Świętą powinien przeznaczyć trochę czasu na modlitwę,
używając jednej lub kilku poniższych modlitw
ad libitum
(zob.
Praeparatio ad Missam
w
Mszale Rzymskim). Następnie udaje się do zakrystii, bądź innego przygotowanego gdzie
indziej miejsca, w którym znajdują się szaty liturgiczne i inne przedmioty potrzebne do
celebracji. Bierze Mszał, odnajduje teksty Mszy, przegląda je oraz umieszcza zakładki na tych
tekstach, które powinien wypowiedzieć. Następnie myje dłonie, wypowiadając modlitwy
umieszczone poniżej (zob. Dodatek I). Następnie przygotowuje kielich, który powinien być
wykonany ze złota lub srebra, albo przynajmniej czarę powinien mieć posrebrzaną od
wewnątrz. W ten sam sposób powinna być wykonana patena, a obydwa przedmioty powinny
być poświęcone przez biskupa. Na szczycie kielicha umieszcza czysty puryfikaterz, na nim
patenę, na której spoczywa w całości Hostia, z której powinien usunąć delikatnie wszystkie
partykuły, jeśli to konieczne. Następnie przykrywa całość małą, lnianą palką, a na koniec
jedwabnym welonem. Na welonie umieszcza bursę w tym samym kolorze, co szaty
liturgiczne, zawierającą złożony korporał, który powinien być wykonany z czystego lnu (nie
jedwabiu) oraz nie może być pokryty złoceniami na środku, ale musi być w całości biały oraz
razem z palką powinien zostać wcześniej poświęcony przez biskupa, albo inną osobę
posiadającą taką władzę.
2.
Gdy wykona powyższe czynności, podchodzi do szat, które nie mogą być podarte ani
pogniecione, lecz powinny znajdować się w dobrym stanie, odpowiednie wyczyszczone i
piękne oraz w miarę możliwości poświęcone wcześniej przez biskupa, bądź inną osobę
posiadającą taką władzę. Następnie, ubrany w buty i odpowiedni strój sięgający przynajmniej
do pięt, ubiera się odmawiając wymienione poniżej modlitwy, z których każda jest
przeznaczona na moment ubierania poszczególnych elementów stroju (zob. Dodatek I).
3.
Najpierw, biorąc humerał trzyma go za jego końce i sznurki, całuje pośrodku, gdzie
umieszczony jest krzyżyk i zakłada na głowę. Następnie opuszcza go na ramiona i okrywa
kołnierz swojego ubrania, przeciąga sznurki poniżej ramion, oplatając plecy, a następnie na
wiąże je na klatce piersiowej. Później bierze albę i wkłada ją przez głowę umieszczając prawą
rękę w prawym rękawie, a lewą w lewym rękawie. Dopasowuje albę do swojego ciała i
unosząc ją z przodu i po bokach, przewiązuje się
cingulum
, które powinno mu zostać podane
z tyłu przez posługującego. Ministrant powinien dopasować długość alby poprzez jej
uniesienie ponad
cingulum
tak, aby zakrywała ubranie pod nią i jednocześnie swobodnie
wisiała nad podłogą na wysokości około jednego palca. Kapłan bierze manipularz, całuje
krzyżyk na jego środku i ubiera go na swoje lewe przedramię. Następnie bierze stułę w obie
dłonie, całuję ją w ten sam sposób jak manipularz i umieszcza ją na środku karku oraz
krzyżuje na klatce piersiowej tak, że część zwisająca z lewego ramienia znajduje się po
prawej stronie korpusu, a część zwisająca z prawego ramienia po lewej stronie. Końce stuły
skrzyżowanej w ten sposób wiąże przy użyciu
cingulum
. Na koniec kapłan ubiera ornat i
odpowiednio nakrywa głowę.
4.
Jeśli celebrans jest biskupem, kardynałem, albo opatem używającym szat pontyfikalnych,
nie powinien krzyżować ramion stuły na klatce piersiowej, lecz pozwala im wisieć
swobodnie. Zanim ubierze stułę, bierze mały krzyż pektoralny, całuje go i zawiesza na szyi
tak, aby spoczywał na jego klatce piersiowej. Przed założeniem stuły nie wkłada również
manipularza (z wyjątkiem mszy za zmarłych), lecz wkłada go, całując uprzednio, przy
ołtarzu, zanim wypowie
Indulgentiam
podczas aktu pokuty.
Jeśli celebrans jest biskupem lub opatem używającym szat pontyfikalnych i odprawia mszę
uroczystą ubiera się w sposób opisany w
Pontificale
i
Ceremoniale
.
IIProcesjakapłanadoołtarza
1.
Kapłan, ubrany we wszystkie szaty, bierze kielich przygotowany tak, jak podano wyżej, do
swojej lewej ręki i trzymając go przed sobą, kładzie swoją prawą dłoń na bursie umieszczonej
na kielichu. Następnie, oddawszy pokłon Krzyżowi, albo Jego obrazowi, który znajduje się w
zakrystii, udaje się do ołtarza z zakrytą głową. Poprzedza go ministrant niosący mszał i inne
przedmioty potrzebne dla celebracji (chyba, że zostały przygotowane wcześniej). Ministrant
powinien być ubrany w komżę. Kapłan kroczy z oczyma skierowanymi w dół, z godnością i z
ciałem wyprostowanym. Jeśli zdarzy się, że przechodzi przez środek głównego ołtarza,
oddaje mu cześć przez skłon głowy (bez zdejmowania nakrycia głowy). Jeśli przechodzi obok
ołtarza z wystawionym na nim Najświętszym Sakramentem - przyklęka. Jeśli przechodzi
obok ołtarza, na którym sprawowana jest msza i jeśli ma miejsce Podniesienie, bądź
rozdawana jest Komunia Święta - przyklęka, adoruje Najświętszy Sakrament bez
zdejmowania nakrycia głowy i nie wstaje aż do momentu, gdy kapłan nie położy kielicha na
korporale.
2.
Gdy kapłan dociera do ołtarza, stojąc przed najniższym stopniem odkrywa głowę i oddaje
biret ministrantowi. Następnie robi głęboki skłon w stronę ołtarza, bądź obrazu Krzyża nad
nim. Jeśli jednak w ołtarzu znajduje się tabernakulum zawierające Najświętszy Sakrament -
przyklęka oddając Mu cześć. Następnie podchodzi do środka ołtarza, stawia kielich po stronie
Ewangelii, wyjmuje korporał z bursy, rozkłada go na środku ołtarza i kładzie na nim kielich
przykryty welonem. Bursę umieszcza po stronie Ewangelii. Jeśli musi położyć coś na ołtarzu,
czyni to przed odejściem od niego w celu rozpoczęcia Mszy.
3.
Jeśli konsekruje się więcej hostii dla komunikowania i nie mieszczą się one na patenie,
powinny być umieszczone na korporale przed kielichem, albo w innym, poświęconym
kielichu lub jeszcze innym, czystym, poświęconym naczyniu, które w tym wypadku kładzie
się za kielichem mszalnym i przykrywa kolejną pateną lub palką.
4.
Ustawiwszy kielich na ołtarzu kapłan udaję się na stronę Epistoły i kładzie Mszał na
pulpicie. Następnie wraca na środek ołtarza, oddaje cześć Krucyfiksowi, odwraca się w
kierunku strony Epistoły i schodzi przed stopnie ołtarza, gdzie odbędzie spowiedź
powszechną.
5.
W mszach uroczystych mszał znajduje się już na ołtarzu; kielich jednak i inne przedmioty
przygotowuje się na kredensji, zanim kapłan podejdzie do ołtarza i nakrywa się je lnianą
tkaniną. Kapłan idzie w procesji z diakonem i subdiakonem, którzy mają również nakryte
głowy, a ręce złożone na klatce piersiowej. Poprzedzają ich akolici niosący świeczniki z
zapalonymi świecami, które stawiają później na kredensji. Gdy kapłan dotrze do najniższego
stopnia ołtarza, stanąwszy pośrodku z diakonem po swej prawej stronie i subdiakonem po
swej lewej stronie, a przed wstąpieniem na stopnie ołtarza, kapłan czyni z asystującymi
spowiedź powszechną.
6.
W mszach pontyfikalnych wszystko odbywa się tak, jak opisano w
Pontificale Romanum
oraz
Ceremoniale
; biskup, bądź innym kapłan wspomniany powyżej, celebrując mszę z
diakonem i subdiakonem, nigdy nie może lekceważyć wskazań
Pontificale
.
IIIRozpoczęcieMszy
1.
Gdy kapłan zszedł przed najniższy stopień ołtarza odwraca się przodem do niego i stojąc
pośrodku, z rękami złożonymi na klatce piersiowej, z prostymi i złączonymi palcami oraz
prawym kciukiem leżącym na lewym na kształt krzyża (w ten sposób należy składać ręce aż
do czasu po Konsekracji), bez nakrycia głowy, oddawszy najpierw pokłon Krucyfiksowi
ołtarzowemu lub, jeśli w ołtarzu znajduje się tabernakulum z Najświętszym Sakramentem -
uklęknąwszy, stoi wyprostowany i rozpoczyna mszę.
2.
Jeśli ma celebrować w obecności Papieża, staje przed najniższym stopniem ołtarza po
stronie Ewangelii, po czym klęka przed Papieżem. Otrzymawszy błogosławieństwo, wstaje i
stojąc naprzeciwko ołtarza, rozpoczyna mszę. Jeśli ma celebrować w obecności kardynała,
legata papieskiego, patriarchy, arcybiskupa lub biskupa w jego rezydencji bądź miejscu
podlegającym jego jurysdykcji, staje przed najniższym stopniem ołtarza po stronie Ewangelii,
jak powyżej i czeka. Po otrzymaniu znaku robi głęboki ukłon w stronę prałata, odwraca się w
kierunku ołtarza i rozpoczyna mszę.
3.
Jeśli jednak sprawuje się mszę uroczystą w obecności Papieża lub innych wymienionych
wyżej prałatów w kościołach nie podlegających ich jurysdykcji, kapłan staje po lewej stronie
prałata, odprawia z nim spowiedź powszechną, a wszystko inne robi tak, jak jest to opisane w
Pontificale Romanum
oraz
Ceremoniale
.
4.
Stojąc zatem przed najniższym stopniem ołtarza, jak opisano powyżej, kapłan żegna się
prawą ręką od czoła w kierunku klatki piersiowej w formie krzyża, mówiąc głośno:
In nomine Patris, et Filii,
+
et Spiritus Sancti. Amen.
Po wypowiedzeniu tych słów nie powinien już zwracać uwagi na innych celebrujących przy
jakimkolwiek innym ołtarzu, nawet, jeśli następuję Podniesienie, ale kontynuuje swoją mszę
aż do końca. Tak należy sprawować także mszę uroczystą. Przepis ten dotyczy również
ministrantów.
5.
Gdy kapłan żegna się znakiem krzyża zawsze trzyma swoją lewą rękę na klatce piersiowej.
Podczas innych błogosławieństw przy ołtarzu i błogosławieństwa hostii bądź czegokolwiek
innego, kładzie ją na ołtarzu, jeśli nie wskazano inaczej. Jeśli czyni znak krzyża na samym
sobie, zwraca wewnętrzną część dłoni prawej ręki w swoim kierunku i wszystkimi palcami
złączonymi razem i wyprostowanymi czyni znak krzyża od czoła do klatki piersiowej oraz od
lewego ramienia do prawego. Jeśli jednak kapłan błogosławi inną osobę bądź przedmiot, jego
mały palec jest zwrócony w stronę tego, co błogosławi - wyciąga całą dłoń w kierunku tego,
co błogosławi, z palcami złączonymi i wyprostowanymi - tak należy wykonywać każde
błogosławieństwo.
6.
Po wypowiedzeniu słów
In nomine Patris
, itd., jak powyżej, ponownie składa ręce na
klatce piersiowej i wygłasza głośno antyfonę:
Introibo ad altare Dei.
Ministrant klęczący za nim po jego lewej stronie odpowiada (w mszach uroczystych
ministrant od tego momentu stoi):
Ad Deum, qui laetificat juventutem meam.
Następnie kapłan w ten sam sposób rozpoczyna mówić na przemian z ministrantem lub
ministrantami psalm aż do końcowego
Gloria Patri
, podczas którego skłania głowę w
kierunku Krzyża:
S.
Judica me, Deus, et discerne causam meam de gente non sancta: ab homine
iniquo et doloso erue me.
M.
Quia tu es, Deus, fortitudo mea: quare me repulisti, et quare tristis incedo,
dum affligit me inimicus?
S.
Emitte lucem tuam et veritatem tuam: ipsa me deduxerunt et adduxerunt in
montem sanctum tuum, et in tabernacula tua.
M.
Et introibo ad altare Dei: ad Deum qui laetificat juventutem meam.
S.
Confitebor tibi in cithara, Deus, Deus meus quare tristis es anima mea, et
quare conturbas me?
M.
Spera in Deo, quoniam adhuc confitebor illi: salutare vultus mei, et Deus
meus.
S.
Gloria Patri, et Filio, et Spiritui Sancto.
M.
Sicut erat in principio, et nunc, et semper: et in saecula saeculorum. Amen.
Po skończonym psalmie, powtarza z ministrantami antyfonę:
S.
Introibo ad altare Dei.
M.
Ad Deum qui laetificat juventutem meam.
(nigdy nie wolno omijać tego psalmu, z wyjątkiem mszy za zmarłych oraz mszy w czasie
postu od Niedzieli Męki Pańskiej do Wielkiego Czwartku włącznie, kiedy jednak antyfonę
Introibo
wygłasza się na przemian z ministrantami, jak opisano powyżej, jednak kapłan
dodaje natychmiast
V.
Adjutorium nostrum
, itd., jak poniżej)
7.
Po powtórzeniu antyfony
Introibo,
kapłan wykonując znak krzyża od czoła do klatki
piersiowej, mówi:
V.
Adjutorium
+
nostrum in nomine Domini.
R.
Qui fecit coelum et terram.
Następnie, wykonując głęboki ukłon w stronę ołtarza, ze złączonymi rękami, odmawia
Confiteor
, trzykrotnie uderzając się w piersi prawą ręką podczas słów
mea culpa
, trzymając
lewą rękę na klatce piersiowej:
S.
Confiteor Deo omnipotenti, beatae Mariae semper Virgini, beato Michaeli
Archangelo, beato Joanni Baptistae, sanctis Apostolis Petro et Paulo, omnibus
Sanctis, et vobis fratres: quia peccavi nimis cogitatione, verbo, et opere: mea
culpa, mea culpa, mea maxima culpa. Ideo precor beatam Mariam semper
Virginem, beatum Michaelem Archangelum, beatum Joannem Baptistam,
sanctos Apostolos Petrum et Paulum, omnes Sanctos, et vos fratres, orare pro me
ad Dominum Deum nostrum.
Ministrant lub ministranci odpowiadają:
Misereatur tui omnipotens Deus, et dimissis peccatis tuis, perducat te ad vitam
aeternam.
Kapłan prostuje się, po czym mówi:
Amen.
8.
Jeśli obecny jest Papież, kardynał, legat papieski, bądź patriarcha, arcybiskup lub biskup w
swojej nadanej prowincji, mieście lub diecezji, w miejsce słów
vobis, fratres
, kapłan mówi
tibi, Pater
, podobnie w miejscu
vos, fratres
, mówi
te, Pater
. Wypowiadając te słowa
przyklęka twarzą w kierunku Papieża lub skłania się głęboko w kierunku innego prałata.
9.
Ministranci czynią spowiedź powszechną w ten sam sposób. Gdy ministrant odmawia
Confiteor
, mówi
tibi, Pater
oraz
te, Pater
, zwracając się w stronę celebransa nawet, jeśli
obecny jest Papież lub inni prałaci:
[ Pobierz całość w formacie PDF ]

Rubryki Mszału Rzymskiego, Pomoce różne

Tematy